Monday, December 11, 2023
Homeความคิดและมุมมองปืนยาวของขวัญคริสมาส

ปืนยาวของขวัญคริสมาส

-

ผมได้มีโอกาสอ่านหนังสือที่ชื่อว่า  Horned Moons & Savage Santas ซึ่งเป็นหนังสือรวมเล่มบทความชีวิตกลางแจ้งจากนิตยสารในดวงใจภาคภาษาอังกฤษของผมที่ชื่อ Sporting Classic

หนังสือเล่มนี้เยี่ยมมากครับ ทุกเรื่องล้วนแต่เต็มไปด้วยรสชาติและลึกซึ้งไปด้วยความหมาย แต่มีอยู่เรื่องหนึ่งที่ผมอ่านแล้วประทับใจจนอยากจะเอามาให้อ่านทั่วๆกัน จึงแปลมาให้อ่านกันเป็นของขวัญปีใหม่ให้กับสมาชิก ThailandOutdoor Netzine ทุกท่านครับ

บทความเรื่องนี้ชื่อ Christmas Rifle ของนักเขียนนิรนามท่านหนึ่ง

ลองอ่านดูนะครับ

พ่อไม่เคยเห็นใจ คนเกียจคร้าน หรือคนสุรุ่ยสุร่าย และคนที่ไม่เคยพอกับสิ่งที่จำเป็น แต่สำหรับคนที่ต้องการและจำเป็นจริงๆแล้ว หัวใจของพ่อเปิดกว้างราวกับกลางแจ้ง บทเรียนอย่างหนึ่งที่ผมได้รับพ่อก็คือความสุขที่สุดของชีวิตนั้นแท้จริงแล้วนั้นมาจากการให้มากกว่าการรับ

วันนั้นเป็นวันก่อนคริสมาสของปี 1881 ผมอายุ 15 และผมรู้สึกว่าโลกนี้ช่างแสนหดหู่เพราะครอบครัวเราไม่มีเงินพอที่จะซื้อปืนยาวที่ผมอยากได้เป็นของขวัญคริสมาสอย่างแทบเป็นแทบตาย

เราทำงานทุกอย่างเสร็จตั้งแต่เย็น ผมคิดว่าพ่อคงอยากมีเวลาว่างที่จะอ่านไบเบิ้ลร่วมกัน หลังจากอาหารค่ำ ผมถอดรองเท้าบู๊ทแล้วนอนเหยียดยาวอยู่หน้าเตาผิง รอให้พ่อหอบไบเบิ้ลเล่มเก่าลงมา จริงๆแล้วผมก็นอนเสียใจอยู่เงียบๆเรื่องปืนยาว และไม่มีอารมณ์ที่จะอ่านคำสั่งสอนอะไรอีกในตอนนั้น แต่ด้วยความแปลกใจ พ่อไม่ได้ลงมาพร้อมกับไบเบิ้ลแต่กลับแต่งตัวเตรียมที่จะออกจากบ้านอีกครั้ง ทั้งๆที่เราก็จัดการธุระเรียบร้อยไปหมดแล้ว

แต่ผมก็ไม่ได้สนใจกับเรื่องนั้นนานนัก เพราะผมกำลังมัวสงสารโชคชะตาของตัวเองอยู่ ไม่นานนักพ่อก็กลับเข้ามาอีกครั้ง เห็นได้ชัดว่ามันเป็นคืนที่หนาวเย็นเพราะผมสังเกตเห็นน้ำแข็งเกาะอยู่ที่เคราพ่อ

“แม็ท มากับพ่อซิ แต่งตัวให้แน่นหนาหน่อย คืนนี้ข้างนอกหนาวมาก”

และนั่นก็ทำให้ผมหัวเสียมากๆ นอกจากที่ผมจะไม่ได้ปืนยาวเป็นของขวัญแล้ว พ่อยังจะลากผมออกไปในค่ำคืนที่แสนหนาวเย็นโดยที่ไม่มีเหตุผล เราได้ทำทุกอย่างจนเรียบร้อยสำหรับวันนั้นแล้ว ผมนึกไม่ออกจริงๆว่ายังมีอะไรที่เราจะต้องออกไปทำอีก โดยเฉพาะในค่ำคืนเช่นนี้ แต่ผมก็รู้ว่าพ่อไม่ค่อยมีความอดทนกับคนที่อ้อยอิ่งเวลาที่เขาบอกให้ทำอะไรสักอย่าง ผมก็ได้แต่สวมบู๊ท สวมหมวก และเสื้อโค๊ทแล้วตามพ่อออกไป

แม่ยิ้มให้ผมอย่างมีเลศนัยในตอนที่ผมเปิดประตูออกนอกบ้าน ต้องมีอะไรสักอย่าง แต่ผมนึกไม่ออกจริงๆในตอนนั้น

เมื่อเดินออกมาข้างนอกผมก็ยิ่งท้อแท้ เลื่อนใหญ่เทียมม้าหลายตัวจอดอยู่หน้าบ้าน เห็นอย่างนี้ผมก็พอจะบอกได้แล้วอะไรก็ตามที่เรากำลังจะทำนั้นไม่ง่ายและรวดเร็วแน่ เราไม่ใช้เลื่อนยกเว้นแต่เวลาที่เราจะขนย้ายอะไรที่หนักหนาจริงๆ พ่อขึ้นไปนั่งพร้อมด้วยบังเหียนในมือ ผมปีนไปนั่งอย่างลังเลข้างๆพ่อ แค่นี้ความหนาวก็ทรมานผมพอแล้ว และผมก็ยิ่งอารมณ์เสียไปใหญ่

พ่อขับเลื่อนอ้อมไปจอดที่หน้าโรงเก็บฟืน พ่อโดดลงโดยที่มีผมตามลงไป 

“พ่อคิดว่าเราน่าจะเอาขอบอันสูงใส่กับเลื่อนนะ มาช่วยกันดีกว่า”

ขอบอันสูง! งานช้างล่ะทีนี้

​ ผมแค่อยากจะใช้ขอบอันเตี้ย แต่เมื่อพ่อใส่ขอบเลื่อนอันสูง มันก็หมายความว่าสิ่งที่เราจะทำจะต้องเป็นงานใหญ่มากเลยทีเดียว

หลังจากที่เราเปลี่ยนขอบเลื่อน พ่อก็เข้าไปในโรงฟืนแล้วกลับออกมาด้วยไม้ฟืนเท่าที่จะหอบได้ ไม้ฟืนที่ผมใช้เวลาตลอดหน้าร้อนลากลงมาจากเขา เลื่อยเป็นท่อนๆ แล้วออกแรงผ่าด้วยขวานที่ละอัน พ่อจะทำอะไรนี่ ในที่สุกผมก็อดไม่ได้ที่จะถาม

“พ่อจะทำอะไรครับนี่”

“ลูกเคยผ่านไปทางบ้านคุณเจนเซ่นบ้างมั๊ย” คุณเจนเซ่นที่พ่อพูดถึงเป็นหญิงที่อยู่ห่างไปสักสองไมล์ สามีเธอเสียชีวิตไปเมื่อสักปีมาแล้ว ทิ้งให้เธออยู่กับลูกสามคน โดยที่ลูกคนโตอายุแค่แปดขวบ

แน่ล่ะผมเคยผ่านไปทางนั้นแต่มันเกี่ยวอะไร “ครับ แล้วทำไมล่ะพ่อ”

“พ่อขี่ม้าผ่านไปวันนี้ เจ้าหนูน้อยแจ๊กกี้กำลังออกมาเดินควานหาเศษไม้อยู่ แม็ท พวกเขาไม่มีไม้ฟืนใช้เลย” 

พอ่พูดแค่นั้นแล้วก็หันกลับเข้าไปในโรงฟืนและกลับมาพร้อมกับไม้ฟืนอีกหนึ่งหอบใหญ่ ผมทำตามพ่อ เราขนฟืนใส่เลื่อนจนเต็ม จนผมสงสัยว่าม้าจะลากไปไหวหรือ 

พ่อบอกว่าพอแล้ว และเดินเข้าไปที่ตู้อบรมควัน พ่อหยิบขาหมูรมควันและเบคอนชิ้นใหญ่ลงมาส่งให้ผมเอาไปรอที่เลื่อน เมื่อกลับมา พ่อแบกแป้งกระสอบใหญ่และหิ้วกระสอบอีกใบมาในมือซ้าย

“พ่อครับ มีอะไรอยู่ในกระสอบใบเล็กครับ” 

“รองเท้า พวกเขาไม่มีรองเท้าใส่กันเลย พ่อเห็นเจ้าหนูแจ๊กกี้เอากระสอบป่านมาพันเท้าตอนที่เดินหาเศษไม้ พ่อมีขนมหวานมานิดหน่อยด้วย มันจะเป็นวันคริสมาสได้อย่างไรถ้าไม่มีขนมหวาน”

เรานั่งเลื่อนไปบ้านคุณเจนเซ่นโดยไม่ได้พูดกันสักคำ ขณะที่ผมพยายามจะเข้าใจว่าพ่อพยายามจะทำอะไร เราไม่ใช่ครอบครัวที่ร่ำรวยหรือมีอะไรมากมายเลย แม้เราจะมีฟืนกองโตแต่ส่วนใหญ่ก็ยังไม่ได้ถูกเลื่อยและผ่าให้อยู่ในสภาพมี่ใช้ได้ เราอาจจะมีแป้งและเนื้อพอแบ่งปัน แต่เราไม่ได้มีเงินเลยแล้วทำไมพ่อถึงจะต้องซื้อรองเท้าและขนมหวานไปให้ ผมสงสัยจริงๆว่าทำไมพ่อต้องทำอย่างนี้ คุณเจนเซ่นก็มีเพื่อนบ้านที่อยู่ใกล้กว่าเรา ทำไมเราจะต้องสนใจด้วย

เราจอดเลื่อนที่หลังบ้านคุณเจนเซ่นแล้วขนไม้ลงให้เงียบที่สุด และขนเนื้อ,แป้ง และรองเท้าไปที่ประตูหน้า พ่อเคาะประตู ประตูบ้านแง้มเปิดพร้อมกับเสียงกลัวๆ “นั่นใครน่ะ” 

“ผมลูคัส ไมล์ และแม็ทลูกชายผมครับคุณนาย เราเข้าไปได้มั๊ยครับ”

คุณเจนเซ่นเปิดประตูให้เราเข้าไป เธอมีผ้าห่มห่อตัวอยู่ เด็กๆห่อตัวด้วยผ้าห่มผืนเดียวกันหน้าเตาผิงที่มีกองไฟเพียงริบหรี่ที่แทบจะไม่ได้ให้ความอบอุ่นใดๆทั้งสิ้น คุณเจนเซ่นมะงุมมะงาหรากับไม้ขีดอยู่พักใหญ่และก็จุดตะเกียงขึ้นมาได้ในที่สุด 

“เราเอาของมาให้คุณหลายอย่างครับ คุณนาย” พ่อพูดพร้อมกับวางกระสอบแป้งลง ผมวางเนื้อลงบนโต๊ะ จากนั้นพ่อก็ส่งกระสอบใบเล็กที่มีรองเท้าให้เธอ คุณเจนเซ่นเปิดกระสอบอย่างลังเลและหยิบรองเท้าออกมาทีละคู่ ในกระสอบนั้นมีรองเท้าสำหรับเธอและเด็กๆคนละคู่ ทั้งหมดเป็นรองเท้าอย่างดีที่สุด แข็งแรงและทนทานนานปี

ผมเฝ้ามองเธอตลอดเวลานั้น เธอกัดริมฝีปากล่างไว้เน้นเพื่อไม่ให้มันสั่น น้ำตาเธอคลอเบ้า และในที่สุดมันก็ไหลลงมาอาบแก้มทั้งสองข้าง เธอเงยหน้ามองดูพ่อผมเหมือนกับว่าเธอต้องการพูดอะไรสักอย่างแต่พูดไม่ออก

“เราเอาไม้ฟืนมาให้ด้วยครับ” พ่อพูด “แม็ท ไปเอาไม้ฟืนมาให้พอใช้ในบ้านนะ เราจะได้ก่อไฟให้บ้านอุ่นขึ้น”

ผมไม่ใช่แม็ทคนเดิมเมื่อผมเดินออกไปขนไม้ฟืน ผมรู้สึกเหมือนอะไรมาตันอยู่ที่คอหอย แม้ไม่อยากจะยอมรับแต่ผมก็เต็มไปด้วยน้ำตา ในความคิดผมมองเห็นแต่ภาพเด็กสามคนซุกตัวอยู่หน้าเตาผิง โดยที่แม่ของพวกเขายืนอยู่ด้วยน้ำตานองหน้าและตื้นตันจนพูดไม่ออก หัวใจผมพองโต และความสุขที่ผมไม่เคยได้รู้จักมาก่อนท่วมท้นความคิดและจิตวิญาณ ผมเคยได้ให้ในวันคริสมาสมาก่อน แต่ไม่เคยมีครั้งไหนที่การให้สร้างความหมายและความแตกต่างได้เช่นนี้ ผมเห็ได้เลยว่าเราได้ช่วยชีวิตของพวกเขาไว้

ไม่นานนักผมก็ก่อกองไฟที่โชติช่วงและมันก็ทำให้ทุกคนมีชีวิตชีวาอีกครั้ง เด็กเริ่มหัวเราะได้เมื่อพ่อส่งลูกกวาดให้ คุณเจนเซ่นมองภาพนั้นด้วยรอยยิ้มที่เธออาจจะไม่เคยมีมาแสนนาน

ในที่สุดเธอก็หันมาที่เรา “ขอให้พระเจ้าคุ้มครองพวกคุณ  ฉันรู้ว่าพระองค์ได้ส่งพวกคุณมา ฉันและเด็กได้เฝ้าสวดอ้อนวอนพระเจ้าขอให้ส่งเทพมาช่วยเรา”

เหมือนอะไรมาตันคอหอยอีกครั้งและน้ำตาคลอเบ้า ผมไม่เคยนึกถึงพ่อแบบนั้นมาก่อน แต่หลังจากที่คุณเจนเซ่นพูดออกมา ผมก็เร่ิมเห็นว่ามันน่าจะเป็นจริงแบบนั้น

ผมมั่นใจเลยว่าไม่เคยมีคนที่ดีกว่าพ่อบนโลกใบนี้ ผมเริ่มที่จะนึกถึงเวลาที่พ่อตั้งใจทุ่มเทและเหนื่อยยากที่จะทำให้แม่กับผม และคนอื่นๆอีกมากมาย เรื่องราวเหล่านั้นตามกันมาเป็นสายและไม่จบสิ้น

พ่อคะยั้นคะยอให้ทุกคนลองรองเท้าก่อนที่เราจะกลับ ผมต้องแปลกใจอีกครั้งที่ทุกคู่พ่อดีกับเท้าแต่ละคนอย่างไม่น่าเชื่อ ผมสงสัยจริงๆว่าพ่อกะขนาดรองเท้าถูกได้อย่างไร ผมได้แต่เชื่อว่าเมื่อพ่อมาจัดการธุระให้พระเจ้า ท่านก็คงจะช่วยจัดเรื่องขนาดรองเท้าให้

น้ำตาไหลนองหน้าคุณเจนเซ่นอีกครั้ง เมื่อเราลุกขึ้นและบอกลา 

พ่อสวมกอดเด็กๆที่ละคนในวงแขนของเขา เด็กๆกอดพ่อแน่นและไม่อยากให้เราจากไป ผมเข้าใจได้ว่าพวกเขาคงจะคิดถึงพ่อของพวกเขามาก และผมก็ดีใจที่ผมยังมีพ่อของผมอยู่

ที่หน้าประตู พ่อหันมาพูดกับคุณเจนเซ่น “ภรรยาผม อยากจะให้ผมเชิญคุณนายและเด็กๆ ไปร่วมทานอาหารวันคริสมาสกับเราในคืนพรุ่งนี้ ไก่งวงนั้นตัวใหญ่เกินกว่าที่เราสามคนจะกินได้ และผู้ชายจะเกิดอารมณ์โกรธได้ง่ายหากเขาจะต้องกินไก่งวงติดๆกันหลายมื้อ เราจะมารับในราวสิบเอ็ดโมง มันคงดีมากที่เราจะมีเด็กเล็กในบ้านอีกครั้ง เจ้าแม็ทลูกชายผมนี่ไม่ได้ตัวเล็กมานานมากแล้ว”

คุณเจนเซ่นพยักหน้ารับคำ “ขอบคุณอีกครั้งค่ะคุณไมล์ ขอให้พระเจ้าคุ้มครองคุณ และฉันเชื่อเป็นอย่างยิ่งว่าท่านจะต้องทำเช่นนั้น”

บนเลื่อนในขากลับ ผมรู้สึกถึงความอบอุ่นที่มาจากข้างใน ผมไม่ได้แม้แต่รู้สึกถึงอากาศที่หนาวเย็นอีกต่อไป เมื่อเราออกมาสักพักหนึ่ง พ่อก็หันมาพูดกับผม

“พ่ออยากจะบอกอะไรให้ลูกรู้สักอย่าง”

“พ่อกับแม่ได้พยายามเก็บเงินทีละเล็กทีละน้อยมาตลอดปีเพื่อที่จะซื้อปืนยาวให้ลูก และพ่อก็เข้าไปในเมืองเช้านี้เพื่อจะไปซื้อปืน แต่ระหว่างทางพ่อเห็นเด็กน้อยแจ๊กกี้เดินหาเศษไม้โดยมีกระสอบป่านห่อเท้าอยู่ ทำให้พ่อคิดว่าพ่อจะต้องทำอะไร และพ่อก็ใช้เงินที่มีอยู่ไปกับรองเท้าและขนมหวานให้เด็กๆนั้น พ่อหวังว่าลุกจะเข้าใจนะ”

ผมเข้าใจและตาผมก็ชุ่มชื้นไปอีกครั้ง ผมเข้าใจดีและดีใจที่พ่อทำไปอย่างนั้น ในตอนนี้ปืนยาวดูเหมือนจะมีความสำคัญน้อยมากสำหรับผม พ่อได้ให้ผมยิ่งกว่านั้นมากมายนัก พ่อได้ให้ความหมายจากใบหน้าของคุณเจนเซ่นและรอยยิ้มอันสดใสของเด็กๆ ตลอดชีวิตต่อมาเมื่อผมได้เห็นสมาชิกในครอบครัวเจนเซ่นหรือเพียงท่อนไม้ฟืน ความทรงจำนั้นก็กลับมาพร้อมกับความสุขที่ผมรู้สึกเมื่อนั่งเลื่อนกลับมากับพ่อในค่ำคืนนั้น พ่อได้ให้ผมมากกว่าปืนยาวในคืนนั้น พ่อได้ให้คริสมาสที่ดีที่สุดในชีวิตผม

แปลโดย ตาเกิ้น

ขอส่งความสุขปีใหม่นี้ให้กับผู้อ่านทุกท่านด้วยบทความที่งดงามนี้

หวังว่ามันจะช่วยให้ท่านมีความสุขกับการให้ เพราะคนที่ขาดแคลนขัดสนที่เราจะพอช่วยเหลือได้ยังมีอีกมากครับ และเมื่อนั้นความทุกข์จากความอยากได้อยากมีของเราก็อาจจะคลายลง

ขอให้ทุกท่านมีความสุขกับการใช้ชีวิตกลางแจ้งในปีใหม่นี้และตลอดไป

สวัสดีปีใหม่ครับ

จาก ทีมงาน ThailandOutdoor Netzine

ตาเกิ้น
ตาเกิ้นhttp://takern.wordpress.com
นักสำรวจ, นักเขียน และนักเล่าเรื่อง

Leave a Reply

LATEST POSTS

คุ้มครองแต่ไม่เคยให้คุณค่า ตอน นกกรงหัวจุก

ผมเฝ้ามองการโต้เถียงกับเรื่องนกกรงหัวจุกหรือนกปรอดหัวโขน ระหว่างฝ่ายผู้เลี้ยงนกและ “นักอนุรักษ์” มาพักใหญ่แล้วในเรื่องว่า จะให้นกกรงหัวจุกคงอยู่ในบัญชีสัตว์ป่าคุ้มครองหรือจะปลดออก หลายคนคงมองว่านี่เป็นความขัดแย้งที่หาทางออกไม่ได้ แต่ผมกลับมองว่าถ้าเราเปิดใจมองร่วมกันและยอมรับวิธีคิดใหม่ๆ (ที่ประเทศอื่นเขาทำกันมานานแล้ว) เรื่องของนกกรงหัวจุกอาจจะเป็นโอกาสเปลี่ยนแปลงให้การอนุรักษ์ของประเทศนี้เดินไปในทิศทางที่ถูกต้องเสียทีนะครับ ก่อนจะเข้าเรื่องนกกรงหัวจุก ผมขอเล่านิทานให้ฟังสักเรื่องหนึ่งก่อน อย่าเพิ่งเบื่อ อย่าเพิ่งมองว่ามันไม่เกี่ยวกันนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า พี่น้องสองคนทะเลาะกันเพราะแย่งส้มผลสุดท้ายในบ้าน ถึงขั้นตบตีกัน เสียงดังไปถึงแม่ แม่พยายามเจรจาให้แบ่งกันคนละครึ่งลูกก็ไม่มีใครยอม ต่างคนต่างบอกว่าต้องใช้ทั้งลูก นานเข้าพ่อที่นั่งเล่นของเล่นอยู่ทนรำคาญเสียงไม่ได้ จึงเดินมาแยกลูกสาวทั้งสองที่เริ่มจะจิกหัวฟัดกันให้ตายไปข้างหนึ่ง แล้วถามรายละเอียด บอกพ่อหน่อยว่าจะเอาส้มไปทำอะไร  คนพี่สาวก็บอกว่าจะทำแยมส้ม ส่วนน้องสาวบอกจะทำน้ำส้ม เมื่อคุยกันเช่นนี้พ่อก็ปอกเปลือกส้มให้ลูกสาวคนโตไปทำแยม แล้วก็เอาเนื้อส้มให้ลูกสาวคนเล็กไปคั้นน้ำ ลงตัวไปได้ทั้งสองคน ส่วนพ่อก็เอาเมล็ดส้มไปปลูกไว้ข้างบ้านต่อไปจะได้ไม่ต้องแย่งส้มผลสุดท้ายกันอีก นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าถ้าเราคุยกันดีๆมันจะมีทางออกที่ไม่ต้องมีคนแพ้คนชนะ แต่มันจะมองไม่เห็นเวลาทะเลาะกันจนหน้ามืด ใครยังไม่ได้ติดตามข่าวยังไม่รู้เรื่องความขัดแย้งของนกกรงหัวจุก...

นิยมไพรสมาคม และจุดเริ่มต้นของการอนุรักษ์ในประเทศไทย

เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้หนังสือรายเดือนของ “นิยมไพรสมาคม” มาจากมิตรสหายหลายเล่มและกำลังทะยอยอ่านอย่างบรรจง (เพราะหนังสือเหล่านี้มีอายุ 65 ปี แทบจะกรอบเป็นผงอยู่แล้ว)   ผมอ่านแล้วตื่นตะลึงมากครับ ผมเคยได้ยินได้อ่านเรื่องราวของคุณหมอบุญส่ง เลขะกุลมาบ้างว่าท่านสร้างสรรค์ส่งดีๆไว้มากมาย แต่ไม่เคยรับรู้เรื่องนิยมไพรสมาคมมากนัก  และดูเหมือนว่าเรื่องราวของสมาคมนี้ได้เลือนหายไปจากความรับรู้ของสังคมไทยแล้ว  เลยขอมาเล่าเรื่องหลายอย่างสู่กันฟังถึงประวัติศาสตร์สำคัญของการอนุรักษ์ในบ้านเราที่กำลังจะลืมเลือนไป ในยุคก่อนปี พ.ศ. 2500 ประเทศไทยยังไม่รู้จักกับคำว่า “อนุรักษ์” ใดๆเลย (ในหนังสือก็ยังไม่มีคำนี้) ตอนนั้นใครอยากจับจองที่ตรงไหนก็ไปแจ้งที่อำเภอแล้วก็ลงมือถาง สัตว์ป่าทุกชนิด (ยกเว้นช้าง) ไม่มีกฎหมายอะไรคุ้มครอง ใครอยากล่าอะไรด้วยวิธีไหน...

Editor ใช้ Award เดินป่า โดยตาเกิ้น

พวกเราที่ ThailandOutdoor มีความโชคดีที่เราได้มีโอกาสทดสอบทดลองอุปกรณ์กลางแจ้งมากมาย และก็จะมีของบางอย่างที่เราทดสอบแล้วชอบจนซื้อไว้ใช้เอง เราเรียกของเหล่านั้นว่า "Editor ใช้ Award"  และนี่คือ "Editor ใช้ Award" ปี 2022 จากตาเกิ้นครับ VDO ยาวนะครับเพราะอธิบายกันทุกอย่างรวมถึงเหตุผลที่เลือกใข้ในสถานการณ์ต่างๆกัน เราแบ่งเป็นช่วงๆให้เลือกดูกันได้ครับ ตามนี้เลย บางคนอาจจะบอกว่าผมใช้แต่ของแพงๆหรูๆ ก็อาจจะจริง หรือไม่ แล้วแต่มุมมองครับ ทุกอย่างในชีวิตเราล้วนแล้วแต่ขึ้นกับว่าเราให้ลำดับความสำคัญกับอะไร  สำหรับผมแล้ว ผมไม่ได้ซื้อของอื่นหรูหราอะไร แต่การออกมาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ การเดินป่า คือความสุขในชีวิตผม ผมจึงเลือกใข้แต่ของดีๆ...

ไปเรียนหลักสูตรปืนพกต่อสู้กับหน่วยปฏิบัติการพิเศษ

ผมเขียนบทความนี้ไว้ตั้งแต่เดือนมิถุนายน ปี พ.ศ.2552 เขียนข้างหลังกระดาษสำเนา ป.4 (ทะเบียนปืน) ในช่องยิงทันทีที่เรียนเสร็จ เขียนด้วยความประทับใจของการสอนยิงปืนในคอร์สนี้ ถึงวันนี้แม้ว่าหลายๆอย่างจะเปลี่ยนไป แต่ผมยังคงข้อความทุกอย่างที่เขียนในบทความนี้ไว้อย่างเดิมรวมทั้งรูปภาพเดิมที่อาจจะไม่ชัดนัก ด้วยความตั้งใจปัจจุบันโรงเรียนสอนยิงปืนแห่งนี้เปลี่ยนชื่อเป็น ชมรมยิงปืนเขาสามยอด ยังตั้งอยู่ที่สถานที่เดิมในค่ายเอราวัณ จังหวัดลพบุรี สอนมาต่อเนื่องถึง 14 ปีแล้วถ้านับถึงวันนี้ หลักสูตรพัฒนาไปมาก และมีถึง 8 หลักสูตรให้เรียนได้ตามลำดับขั้น และยังสอนโดยหัวหน้าชุดครูท่านเดิมที่มีความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ที่จะให้คนไทยได้เรียนรู้การใช้อาวุธปืนได้อย่างถูกต้องผมเชื่อว่าที่นี่คือโรงเรียนสอนยิงปืนที่ดีที่สุดที่เราจะสามารถเรียนได้ในประเทศไทย ผมเขียนอธิบายเพิ่มเติมไว้ที่ตอนท้ายของบทความนี้ครับ ในสังคมที่บิดเบี้ยวมากขึ้นทุกวัน ดูเหมือนพวกเราสุจริตชนจะต้องเสี่ยงกับภัยคุกคามรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นโจร...

Most Popular

%d