“ไอ้หนุ่ม กินน้ำมั๊ยลุงเลี้ยงเอง” คุณลุงที่นั่งฝั่งตรงข้ามหันมาพูดกับผมแล้วกวักมือเรียกแม่ค้าที่เดินผ่านมา
คำชวนนั้นทำให้ผมรู้แล้วว่าผมได้หลุดออกจากโลกไซเบอร์ไปแล้ว
ทุกวันนี้เทคโนโลยี่ทำให้เรา”เชื่อมต่อ”กับผู้คนทั้งที่เรารู้จักและไม่รู้จักได้ตลอดเวลาไม่ว่าจะอยู่ไกลกันแค่ไหน
แต่ก็เป็นจริงว่าเรากลับอยู่ห่างคนที่อยู่รอบกายเรามากขึ้นทุกที ไม่ว่าผมจะเดินไปทางไหน บนท้องถนน, ในรถไฟลอยฟ้าหรือใต้ดิน เมื่อมองไปรอบตัวผมเห็นผู้คนล้วนแต่ก้มลงมองโทรศัพท์มือถือของเขาโดยไม่แม้แต่จะมองคนรอบข้างว่าเป็นใคร และที่แย่ก็คือผมเองก็ทำเช่นนั้นครับ
เคยลองคิดมั๊ยครับว่าหากเราจะลองพักจากเทคโนโลยี่แล้วออกไป “เชื่อมต่อ”กับผู้คนรอบๆตัวเราในอย่างที่มันเคยเป็นบ้างจะเป็นอย่างไร
ผมคิดครับ แล้วผมก็ลองทำดู วันนี้ผมสะพายกล้องเล็กๆตัวหนึ่งออกเดินเล่นไปยังสถานีรถไฟเพื่อจะถ่ายรูปผู้คน ในตอนแรกผมรู้สึกลำบากใจอย่างมากที่จะต้องรุกล้ำความเป็นส่วนตัวของคนโดยแอบถ่ายภาพของพวกเขา และภาพที่ได้ก็ดูจะขาดเรื่องราวขาดความหมาย
จนกระทั่งผมลดกล้องลง แล้วมองไปรอบตัวด้วยตาเปล่า สบตากับผู้คน ส่งยิ้มให้กับคนที่ผมไม่รู้จัก ความรู้สึกของผมก็เริ่มเปลี่ยนไป
เกือบทุกคนที่ผมยิ้มให้ ส่งสายตาตอบและส่งยิ้มกลับมา ผมเข้าไปพูดคุยกับพวกเขาทั้งๆที่ไม่รู้จักกัน อาจจะแค่ผิวเผินแค่ “พี่จะไปไหนครับ” “บ้านพี่อยู่ที่นั่นเหรอครับ” นั่งคุยกันสักเล็กน้อย ส่งยิ้มให้กันแล้วก็อาจจะขอถ่ายรูปสักใบแล้วก็เดินไปต่อเหมือนกับคนที่คุยกันโดยที่ไม่ต้อง”รู้จัก”กัน
นานมากแล้วที่เราทักทายผู้คนที่เราไม่เคยเห็นหน้าด้วย Text Message แล้วรับเขาเป็น “เพื่อน” แต่กลับไม่กล้าสบตาและคุยกับคนที่อยู่รอบข้าง

เมื่อได้ทำเช่นนี้ ผมรู้สึกว่าผมได้เดินกลับไปสู่โลกใบเก่า อย่างที่มันควรจะเป็น โลกที่ผู้คนยิ้มให้กัน สบตากัน แล้วก็พูดคุยกัน


ผมโดดขึ้นรถไฟไปเที่ยวระยะสั้นๆเพื่อรำลึกถึงสมัยที่ต้องขึ้นรถไฟไปเรียน ภาพชีวิตของผู้คนบนรถไฟนั้นยังคงไม่แตกต่างจากหลายสิบปีก่อนที่ผมคุ้นเคย แต่แตกต่างอย่างมากจากสิ่งที่เห็นจนชินตาในรถไฟลอยฟ้าหรือใต้ดิน
เพียงก่อนรถไฟจะเคลื่อนตัวออก คุณลุงเท่ห์ๆคนหนึ่งก็โดดขึ้นรถไฟมา ผมสบตากับลุงแล้วยิ้มให้ แกก็นั่งลงตรงข้ามผม แล้วเราก็เริ่มคุยกัน ไม่มีอะไรในเชิงลึก เพียงแค่เรื่องธรรมดาอย่างบ้านอยู่ไหน จะไปไหน ลุงเป็นทหารมาก่อนใช่มั๊ย(ผมดูจากท่าทางแกแล้วก็พอเดาได้) ลุงห้อยพระอะไร


“ไอ้หนุ่ม กินน้ำมั๊ยลุงเลี้ยงเอง” คุณลุงที่นั่งฝั่งตรงข้ามหันมาพูดกับผมแล้วกวักมือเรียกแม่ค้าที่เดินผ่านมา
คำชวนนั้นทำให้ผมรู้แล้วว่าผมได้หลุดออกจากโลกไซเบอร์และกลับไปอยู่ในโลกในแบบที่มันควรจะเป็นแล้ว
ผมชอบมุมมองของพี่นะครับ เชื่อมีคนอีกมากครับ ที่ต้องการโลกใบเก่า แต่ไม่รุ้จะเริ่มต้นยังไง