Monday, December 11, 2023
Homeความคิดและมุมมองไบเบิ้ล และ .44

ไบเบิ้ล และ .44

-

เมื่อประมาณเกือบ 30 ปีก่อน ตอนที่ผมเริ่มหัดเดินป่าเป็นมือใหม่ ผมเจอเซียนเดินป่าคนหนึ่งชื่อ “พี่เมฆ”

เรารู้จักกันในตอนที่ขึ้นรถตู้เพื่อจะไปเดินป่ากัน และพี่เมฆก็แนะนำตัว

“ผมเดินป่ามาเยอะ ไปมาทั่วแล้ว” แล้วแกก็พูดถึงชื่อป่าต่างๆมากมาย ชื่อไทยบ้างชื่อกระเหรี่ยงบ้าง ส่วนใหญ่เป็นชื่อที่เราไม่รู้จัก พวกเรามือใหม่ก็ทึ่งซิครับ

“ผมเป็นนักเขียนด้ายนะ เขียนลงชีวิตกลางแจ้ง, อ.ส.ท. ฯ” โอโห้ คราวนี้ผมนี่ซูฮกเลยครับ นั่นมันนิตยสารในดวงใจผมทั้งนั้น

แล้วแกก็เล่าเรื่องต่างๆที่ล้วนน่าทึ่งให้เราฟังตลอดคืน

เช้าวันรุ่งขึ้น เราจัดเป้เตรียมที่จะเดินป่า เรารู้มาว่าเส้นทางนั้นจะต้องไต่ขึ้นเขาสูงชันเป็นทางยาวมากเป็นด่านแรก เราพยายามจัดเป้ให้เบาที่สุด อะไรที่เอาออกได้เอาออกหมด

ผมเหลือบมองเห็น “พี่เมฆ” จัดเป้พอดี ผมเห็นเขาหยิบไฟฉาย Mag-lite ยาว 6 ท่อน, มีดสปาต้าร์ยาวเกือบเท่าแขนใส่ลงในเป้ทารอเมริกันที่มีโครงโลหะ คลุมร่างด้วยแจ๊คเก็ตฟิล์ดของอเมริกันอีกเช่นกัน

“เฮ๊ย ไม่ใช่แล้ว” ผมแอบอุทานในใจ 

ทางนั้นชันจริงจัง และยาวไม่มีพักเหมือนอย่างที่เราถูกขู่ไว้ ผมเองแม้ในตอนนั้นยังหนุ่มแน่นก็ยังต้องหยุดหอบอยู่ท่ามกลางแดดที่แผดจ้า

ขณะที่ผมและเพื่อนๆหยุดพัก “พี่เมฆ” ก็เดินแซงขึ้นมา ในมือถือมีดสปาตาร์กวัดแกว่งจนเราต้องหลบห่างๆ เหงื่อท่วมตัว ท่อนบนเหลือแต่เสื้อกล้าม เป้ใบเท่ห์และเสื้อแจ๊คเก็ตฟิล์ด หายไปจากตัว

“อ้าว เป้ไปไหนละครับพี่”

“ผมเอาเป้ฝากคนนำทางไปแล้ว ผมรีบไปก่อนนะ เดี๋ยวเขาตามเอาเป้มาคืนผมทัน”

ในชีวิตที่ผ่านมาผมได้พบเจอเรื่องราวเช่นนี้อีกมากมาย และดูเหมือนว่าช่วงหลังๆนี้จะมีเยอะขึ้นบ่อยขึ้น โดยเฉพาะผู้คนที่รู้จักกันผ่านโลก Social ที่มักจะแนะนำตัวในประโยคแรกว่า “ผมเป็น”, “ผมเคย” ฯ


แต่ในชีวิตผมก็โชคดีและรู้สึกเป็นเกียรติมากที่ได้พบเจอผู้คนในอีกด้านหนึ่งของโลก ผู้คนที่ผมนับถือเป็นครู เอาแนวทางชีวิตของพวกเขามาเป็นแบบอย่าง และพวกเขาเป็น “ของจริง” 

ผมได้หัดเดินป่ากับคนที่พาเราไปเดินในป่าลึก แสดงให้เราเห็นถึงวิธีการอยู่กับธรรมชาติ โดยไม่พูดอะไรมาก บอกเพียงแต่ว่า “ผมมีหน้าที่พาคนให้เข้าไปเห็นป่าจริงๆ แล้วคนที่ไปก็จะเข้าใจเอง” ผมใช้เวลาหลายปีกว่าจะเข้าใจสิ่งที่พี่เขาบอก

ผมได้มีโอกาสรู้จักช่างภาพที่ใช้ชีวิตในป่ายาวนานเพียงเพื่อจะถ่ายทอดเรื่องราวชีวิตของสัตว์ป่าแต่ไม่เคยเอ่ยปากพูดเรื่องของตัวเองสักครั้ง

ผมได้เรียนรู้จากนักเขียน “ชีวิตกลางแจ้ง” ตัวจริง 2 ท่าน คนหนึ่งรู้จักทะเลลึกซึ้งดีกว่าใครที่ผมเคยรู้จัก อีกคนสอนให้ผมเข้าใจชีวิตป่าที่แท้จริง ทั้งสองเป็นที่รักเคารพของผู้คนที่รู้จักเขาทั่วไปทั้งในป่าลึกและเกาะแก่งทุกที่ที่เขาไปถึง

ผมได้เป็นเพื่อนต่างวัยกับนักธรณีวิทยาที่เดินป่ามาแทบทุกที่ของประเทศไทยและยังไปบุกเบิกแดนเถื่อนในประเทศอื่นอีกมากมาย แกไม่เคยคุยกับใครเลยว่าไปที่ไหนมาบ้าง แต่เมื่อเดินไปป่าถ้าเริ่มงงว่าจะไปทางไหน พี่เขาอาจจะเอ่ยปากขึ้นมาว่า “ตามลำธารลงไปทางซ้ายครับ จะไปออกที่หมู่บ้าน” ถ้าทำหน้างงๆ แกอาจจะอธิบายต่อให้หายส่งสัยว่า “ผมเคยสำรวจแร่อยู่แถวนี้สองปีครับ” ที่น่าตกใจคือเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบ่อยจนผมเริ่มชินครับ

ผมเคยได้เจอทหารที่อยู่ในหน่วยทหารที่ดีที่สุดหน่วยหนึ่งของประเทศเรา พวกเขาทำงานเสี่ยงชีวิตอยู่ท่ามกลางความลำบากปิดทองหลังพระอยู่เกือบตลอดเวลา แต่เมื่อใครถามว่าทำอะไร คำตอบที่เขาให้คือ “ผมเป็นเสมียนอยู่ที่กองพันครับ”

ผู้คนที่ผมเคารพรักนี้ล้วนแตกต่างกันไป พวกเขาอยู่กันคนละภูมิภาค, ทำหน้าที่ต่างกันไป, บ้างต่างศาสนา และมีความเชื่อที่แตกต่างกันไปบางครั้งถึงกับตรงกันข้าม

แต่พวกเขามีหลายอย่างที่เหมือนกัน สิ่งเหล่านี้ดูเหมือนจะเป็น “แก่น”

ขณะที่ผมนั่งเขียนบทความนี้ เพลงหนึ่งที่ไม่คุ้นก็ดังมาจากสถานีเพลงลูกทุ่งอเมริกันที่ผมฟัง ทำนองสะดุดหูทำให้ผมตั้งใจฟังจนได้ยินเนื้อเพลงที่สะดุดใจ

ทำนองเพลงนำด้วยเสียงกีต้าร์อ้อยอิ่งและเสียงใสของ Ashley McBryde เล่าเรื่องของผู้ชายธรรมดาๆคนหนึ่ง ที่สุภาพอบอุ่นจนผู้คนรอบข้างรู้สึกดีที่จะอยู่ใกล้ๆ, เขารู้จริงลึกซึ้งและเชี่ยวชาญในศาสตร์และศิลป์ที่เขาทำ, เขาพร้อมที่จะช่วยเหลือคนอื่นเสมอโดยไม่คำนึงถึงตัวเอง และเขาพกคัมภีร์ไบเบิ้ลและปืน .44 ติดตัว

แม้ว่าส่วนหนึ่งของคนที่ผมเล่าถึงไม่เคยพกปืน แต่ชื่อของเพลงนี้ “Bible and a .44” ดูเหมือนจะเป็นคำนิยามร่วมที่สั้นและดีที่สุดที่จะอธิบายผู้คนที่ผมทั้งเคารพและรักนี้ เพราะภายใต้ คำพูดที่สุภาพ, กริยาที่นุ่มนวลและสายตาที่เอื้อเฟื้อและเป็นมิตรนั้น แฝงไว้ด้วยรังสีบางอย่างที่บอกให้รู้ว่า เขาพร้อมเสมอที่จะลุกขึ้นสู้หากคนที่เขารักหรือความเชื่อที่เขายึดมั่นถูกคุกคาม

เพลงนี้จบลงด้วยประโยคเศร้าสร้อยที่ว่า 

“And they don’t make ‘em like that no more”

“โลกนี้ไม่มีการสร้างคนแบบนี้อีกแล้ว” 

ผมอยากจะคิดเข้าข้างตัวเองและหวังว่าประโยคนี้คงไม่จริง

ท่ามกลางกระแสที่ผู้คนล้วนพยายามสร้างตัวตนขึ้นมาด้วยรูปภาพและเรื่องราวที่ปั้นแต่งในโลกเสมือน, ในขณะที่คนส่วนใหญ่ยากที่จะแยกแยะของจริงที่น้อยนิดจากของปลอมที่ดาษดื่น

ถ้าคุณตั้งใจมองหาและโชคดีเหมือนผม คุณอาจจะได้พบ “คนจริง” เหล่านี้อยู่ในมุมของเขาในโลกของความจริง และได้เรียนรู้จากพวกเขาว่าโลกนั้นควรเป็นเช่นไร


He had a Southern drawl like a redbone hound
And every song he sang was my favorite sound
He’d be the last one off if the ship went down
The kind of man it feels good to be around
The kind of man it feels good to be aroundHe had hair as white as a cotton field
And he could spin you a story like a wagon wheel
He never went nowhere without a rod-n-reel
Lord, I miss that man and I always will
I miss that man and I always willHe’d see through a lie like an old screen door
He taught me how to hunt and how to love the Lord
He carried a Bible and a .44
And they just don’t make ’em like that no moreHe said, “Take what you’ve got and do the best you can”
The best thing you’ll ever own is a piece of land
Ya’ll, he knew his like the back of his hand
He was something else, my old man
He was something else, my old man

ตาเกิ้น
ตาเกิ้นhttp://takern.wordpress.com
นักสำรวจ, นักเขียน และนักเล่าเรื่อง

Leave a Reply

LATEST POSTS

คุ้มครองแต่ไม่เคยให้คุณค่า ตอน นกกรงหัวจุก

ผมเฝ้ามองการโต้เถียงกับเรื่องนกกรงหัวจุกหรือนกปรอดหัวโขน ระหว่างฝ่ายผู้เลี้ยงนกและ “นักอนุรักษ์” มาพักใหญ่แล้วในเรื่องว่า จะให้นกกรงหัวจุกคงอยู่ในบัญชีสัตว์ป่าคุ้มครองหรือจะปลดออก หลายคนคงมองว่านี่เป็นความขัดแย้งที่หาทางออกไม่ได้ แต่ผมกลับมองว่าถ้าเราเปิดใจมองร่วมกันและยอมรับวิธีคิดใหม่ๆ (ที่ประเทศอื่นเขาทำกันมานานแล้ว) เรื่องของนกกรงหัวจุกอาจจะเป็นโอกาสเปลี่ยนแปลงให้การอนุรักษ์ของประเทศนี้เดินไปในทิศทางที่ถูกต้องเสียทีนะครับ ก่อนจะเข้าเรื่องนกกรงหัวจุก ผมขอเล่านิทานให้ฟังสักเรื่องหนึ่งก่อน อย่าเพิ่งเบื่อ อย่าเพิ่งมองว่ามันไม่เกี่ยวกันนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า พี่น้องสองคนทะเลาะกันเพราะแย่งส้มผลสุดท้ายในบ้าน ถึงขั้นตบตีกัน เสียงดังไปถึงแม่ แม่พยายามเจรจาให้แบ่งกันคนละครึ่งลูกก็ไม่มีใครยอม ต่างคนต่างบอกว่าต้องใช้ทั้งลูก นานเข้าพ่อที่นั่งเล่นของเล่นอยู่ทนรำคาญเสียงไม่ได้ จึงเดินมาแยกลูกสาวทั้งสองที่เริ่มจะจิกหัวฟัดกันให้ตายไปข้างหนึ่ง แล้วถามรายละเอียด บอกพ่อหน่อยว่าจะเอาส้มไปทำอะไร  คนพี่สาวก็บอกว่าจะทำแยมส้ม ส่วนน้องสาวบอกจะทำน้ำส้ม เมื่อคุยกันเช่นนี้พ่อก็ปอกเปลือกส้มให้ลูกสาวคนโตไปทำแยม แล้วก็เอาเนื้อส้มให้ลูกสาวคนเล็กไปคั้นน้ำ ลงตัวไปได้ทั้งสองคน ส่วนพ่อก็เอาเมล็ดส้มไปปลูกไว้ข้างบ้านต่อไปจะได้ไม่ต้องแย่งส้มผลสุดท้ายกันอีก นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าถ้าเราคุยกันดีๆมันจะมีทางออกที่ไม่ต้องมีคนแพ้คนชนะ แต่มันจะมองไม่เห็นเวลาทะเลาะกันจนหน้ามืด ใครยังไม่ได้ติดตามข่าวยังไม่รู้เรื่องความขัดแย้งของนกกรงหัวจุก...

นิยมไพรสมาคม และจุดเริ่มต้นของการอนุรักษ์ในประเทศไทย

เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้หนังสือรายเดือนของ “นิยมไพรสมาคม” มาจากมิตรสหายหลายเล่มและกำลังทะยอยอ่านอย่างบรรจง (เพราะหนังสือเหล่านี้มีอายุ 65 ปี แทบจะกรอบเป็นผงอยู่แล้ว)   ผมอ่านแล้วตื่นตะลึงมากครับ ผมเคยได้ยินได้อ่านเรื่องราวของคุณหมอบุญส่ง เลขะกุลมาบ้างว่าท่านสร้างสรรค์ส่งดีๆไว้มากมาย แต่ไม่เคยรับรู้เรื่องนิยมไพรสมาคมมากนัก  และดูเหมือนว่าเรื่องราวของสมาคมนี้ได้เลือนหายไปจากความรับรู้ของสังคมไทยแล้ว  เลยขอมาเล่าเรื่องหลายอย่างสู่กันฟังถึงประวัติศาสตร์สำคัญของการอนุรักษ์ในบ้านเราที่กำลังจะลืมเลือนไป ในยุคก่อนปี พ.ศ. 2500 ประเทศไทยยังไม่รู้จักกับคำว่า “อนุรักษ์” ใดๆเลย (ในหนังสือก็ยังไม่มีคำนี้) ตอนนั้นใครอยากจับจองที่ตรงไหนก็ไปแจ้งที่อำเภอแล้วก็ลงมือถาง สัตว์ป่าทุกชนิด (ยกเว้นช้าง) ไม่มีกฎหมายอะไรคุ้มครอง ใครอยากล่าอะไรด้วยวิธีไหน...

Editor ใช้ Award เดินป่า โดยตาเกิ้น

พวกเราที่ ThailandOutdoor มีความโชคดีที่เราได้มีโอกาสทดสอบทดลองอุปกรณ์กลางแจ้งมากมาย และก็จะมีของบางอย่างที่เราทดสอบแล้วชอบจนซื้อไว้ใช้เอง เราเรียกของเหล่านั้นว่า "Editor ใช้ Award"  และนี่คือ "Editor ใช้ Award" ปี 2022 จากตาเกิ้นครับ VDO ยาวนะครับเพราะอธิบายกันทุกอย่างรวมถึงเหตุผลที่เลือกใข้ในสถานการณ์ต่างๆกัน เราแบ่งเป็นช่วงๆให้เลือกดูกันได้ครับ ตามนี้เลย บางคนอาจจะบอกว่าผมใช้แต่ของแพงๆหรูๆ ก็อาจจะจริง หรือไม่ แล้วแต่มุมมองครับ ทุกอย่างในชีวิตเราล้วนแล้วแต่ขึ้นกับว่าเราให้ลำดับความสำคัญกับอะไร  สำหรับผมแล้ว ผมไม่ได้ซื้อของอื่นหรูหราอะไร แต่การออกมาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ การเดินป่า คือความสุขในชีวิตผม ผมจึงเลือกใข้แต่ของดีๆ...

ไปเรียนหลักสูตรปืนพกต่อสู้กับหน่วยปฏิบัติการพิเศษ

ผมเขียนบทความนี้ไว้ตั้งแต่เดือนมิถุนายน ปี พ.ศ.2552 เขียนข้างหลังกระดาษสำเนา ป.4 (ทะเบียนปืน) ในช่องยิงทันทีที่เรียนเสร็จ เขียนด้วยความประทับใจของการสอนยิงปืนในคอร์สนี้ ถึงวันนี้แม้ว่าหลายๆอย่างจะเปลี่ยนไป แต่ผมยังคงข้อความทุกอย่างที่เขียนในบทความนี้ไว้อย่างเดิมรวมทั้งรูปภาพเดิมที่อาจจะไม่ชัดนัก ด้วยความตั้งใจปัจจุบันโรงเรียนสอนยิงปืนแห่งนี้เปลี่ยนชื่อเป็น ชมรมยิงปืนเขาสามยอด ยังตั้งอยู่ที่สถานที่เดิมในค่ายเอราวัณ จังหวัดลพบุรี สอนมาต่อเนื่องถึง 14 ปีแล้วถ้านับถึงวันนี้ หลักสูตรพัฒนาไปมาก และมีถึง 8 หลักสูตรให้เรียนได้ตามลำดับขั้น และยังสอนโดยหัวหน้าชุดครูท่านเดิมที่มีความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ที่จะให้คนไทยได้เรียนรู้การใช้อาวุธปืนได้อย่างถูกต้องผมเชื่อว่าที่นี่คือโรงเรียนสอนยิงปืนที่ดีที่สุดที่เราจะสามารถเรียนได้ในประเทศไทย ผมเขียนอธิบายเพิ่มเติมไว้ที่ตอนท้ายของบทความนี้ครับ ในสังคมที่บิดเบี้ยวมากขึ้นทุกวัน ดูเหมือนพวกเราสุจริตชนจะต้องเสี่ยงกับภัยคุกคามรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นโจร...

Most Popular

%d