Saturday, December 9, 2023
Homeความคิดและมุมมองวันปีใหม่ กับใส้อั่วป้านาง

วันปีใหม่ กับใส้อั่วป้านาง

-

ผมเดินออกมาจากบ้านก็พบกับอากาศยามเช้าเย็นสดชื่นและความเงียบสงบร่มรื่นใต้ต้นไม้ใหญ่ที่แผ่ปกคุลมระเบียงบ้าน

DSC08814 (1)

บ้านหลังเล็กเชิงเขานี้เป็นบ้านที่พ่อผมซื้อไว้เมื่อเกือบสามสิบปีก่อน มันแทบจะเป็นประเพณีปฏิบัติของครอบครัวเราไปแล้วที่จะมาอยู่ที่นี่กันอย่างสงบๆในวันหยุดยาวสิ้นปีที่ผู้คนต่างออกไปเฉลิมฉลองกันและแหล่งท่องเที่ยวต่างๆก็คึกคักไปจนถึงแออัด

ขณะที่ผมกำลังทำอาหารเช้าให้ลูกๆที่กำลังเพิ่งจะตื่นกันออกมา ก็มีรถกระบะคันหนึ่งมาจอดที่หน้าบ้าน คนที่เดินลงมาก็คือ ศรีไพร คนที่เข้ามาช่วยดูแลบ้านให้เป็นประจำตอนที่เราไม่ได้มากัน

หลังจากทักทายกัน ศรีไพรก็เอ่ยคำถามที่ทำให้ผมแปลกใจขึ้นมา

“คุณโทรไปสั่งใส้อั่วป้านางหรือครับ”

ผมงงกับคำถามนั้น ชื่อ”ป้านาง” เป็นชื่อคุ้นหูที่ผมไม่ได้ยินมาหลายปี ป้านางเป็นแม่ค้าใส้อั่วแสนอร่อยในตลาดพร้าวที่พ่อผมติตใจรสชาดและต้องไปซื้อทุกครั้งที่มาบ้านนี้

“เปล่านี่ ผมไม่ได้โทรไปครับ”

“ป้านางบอกว่าเมื่อวานมีคนโทรไปบอกว่าอยากจะสั่งใส้อั่ว บอกว่าโทรมาจากบ้านนี้ สัญญานไม่ค่อยดี แกโทรกลับก็ไม่ติด ก็เลยโทรมาที่หมู่บ้านแล้วฝากผมมาบอก” ศรีไพรบอกผมด้วยหน้าซื่อๆ

ผมขับรถออกไปยังตลาดพร้าวด้วยความสงสัย บวกกับกังวลว่าเมื่อมีคนสั่งให้ป้านางทำใส่อั่วแล้วถ้าไม่ไปเอาแกก็น่าจะแย่ และแน่นอนผมก็อยากลิ้มลองใส้อั่วแสนอร่อยที่ไม่ได้ทานมานานหลายปี

เมืองพร้าวยังคงสงบเงียบน่าอยู่เหมือนเดิมไม่เปลี่ยนแปลงแม้ผมจะไม่ได้แวะเวียนเข้ามาหลายปี ชีวิตยังคงไม่เร่งรีบ ผู้คนยังคงยิ้มแย้มและเป็นมิตร

ผมยังพอจำได้ว่าแผงของป้านางในตลาดอยู่ตรงไหน

“ป้านางมาขายตอนเช้ามืด ตอนนี้แกกลับไปบ้านแล้วละ มาอีกทีตอนเช้าพรุ่งนี้ซิ” แม่ค้าแผงข้างๆบอก เมื่อผมถามหาป้านาง

“ตามไปที่บ้านก็ได้ บ้านแกหาไม่ยากหรอก อยู่หน้าวัดป่าเสี้ยวพอดี รู้จักมั๊ย” พี่ชายท่านหนึ่งที่ยืนอยู่ข้างๆบอกผม  และเมื่อเห็นหน้าที่สุดงงของผมแกก็เลยพูดต่อ

“ซ้อนท้ายรถเครื่องนี่ซิ เดี๋ยวผมไปส่งให้”

และผมก็ตามไปจนเจอป้านางที่บ้าน

“อ้อ ป้าจำได้ล่ะ เมื่อก่อนพ่อกับแม่เรา มาซื้อใส้อั่วอยู่บ่อยๆ” ป้านางยิ้มเมื่อเห็นหน้าผม

“เมื่อวานมีผู้ชายโทรมา บอกว่าจะสั่งใส้อั่วไปที่บ้านเรา แต่สัญญานไม่ชัด ป้าพยายามโทรกลับไปก็ไม่ติด เราโทรมาหรือเปล่า”

_DSC2890

“เปล่าครับ ผมไม่ได้โทร ผมเพิ่งมาถึงบ้านเมื่อคืนครับ”

“สงสัยพ่อเราโทรมาสั่งให้ละมั๊ง ป้าทำไว้ให้แล้ว”

“ครับป้า ดีเลย ผมมารับนี่ละครับ”

ใส้อั่วป้านาง ไม่เหมือนใส้อั่วที่อื่นๆที่อ้วนแน่นไปด้วยมันหมูเพราะใช้เครื่องอัด แต่เป็นใส้อั่วเส้นเล็กๆทำมือและรสชาดถึงเครื่องแบบดั้งเดิมจริงๆ ก็นับว่าโชคดีมากที่ได้มาเพราะคืนนั้นมีสหายกลุ่มเล็กๆแวะเข้ามาทานอาหารเย็นกับเราพอดี และทุกคนก็ชอบใส่อั่วของป้านางกันมาก


 

วันต่อมาครอบครัวเราใช้ชีวิตกันอย่างสงบในบ้านหลังเล็กเชิงเขา นั่งอ่านหนังสือ,​ยิงปืนลม,​นอนเล่น, ทำกับข้าว, ​ไปเดินเล่นที่ชายป่าเชิงเขา ฯ  มันช่างเป็นการดียิ่งนักที่เราได้ห่างออกมาจากชีวิตเมืองที่เร่งรีบสับสน

_DSC2889

การที่ออกห่างมาบ้างก็ทำให้เรามองย้อนกลับไปเห็นว่า หลายๆอย่างที่เรามองว่าเป็นเรื่องจำเป็นยิ่งใหญ่นั้นล้วนเป็นเรื่องไร้สาระ ไม่ว่าจะเป็นการก้มหน้าก้มตาอยู่กับ Facebook, ไปกินบุฟเฟ่ต์แล้วต้องพยายามกินให้มากให้คุ้ม ไปจนถึงการเดินเข้าไปซื้อของที่ไม่จำเป็นใน 7-11 ทุกครั้งที่เดินผ่าน ฯลฯ

ว่าก็ว่าเถอะ ครอบครัวผมใช้ชีวิตสงบแบบนี้มานานก่อนที่คำว่า “Slow Life” จะฮิตขึ้นมา

คืนนั้นหลังอาหารเย็น ทุกคนเข้านอนกันหมดแล้ว ผมออกมานั่งอยู่ที่ระเบียงหลังบ้านคนเดียว สายลมเอื่อยพัดพาเอาอากาศเย็นเข้ามาล้อมรอบตัวผม ทุกอย่างเงียบสงบ วันนี้ช่างเป็นวันที่เต็มเปี่ยมไปด้วยความสุขยิ่งนัก

มันแทบจะเป็นประเพณีปฏิบัติของครอบครัวเราไปแล้วที่จะหลีกหนีความวุ่นวายมาอยู่ที่นี่กันอย่างสงบๆในวันหยุดยาวสิ้นปี เป็นช่วงเวลาที่เราจะได้พักผ่อน, สงบใจ, ใช้เวลาที่มีคุณค่ากับคนที่เรารัก และคิดถึงคนที่เรารัก

ผมเงยหน้ามองท้องฟ้าที่มีดาวกระจัดกระจาย แสงจากพระจันทร์แรมสี่ค่ำที่เพิ่งโผล่พ้นยอดไม้ส่องให้เห็นทิวเขาที่ปกคลุมด้วยป่าทึบเป็นเงาดำรางๆ

ผมพลันนึกถึงคำพูดที่ป้านางพูดกับผมก่อนที่ผมจะกลับ

“พ่อเราตายมากี่ปีแล้วนี่”

“6 ปีแล้วครับป้า ตั้งแต่พ่อตายนี่ผมก็ไม่ได้กินใส้อั่วฝีมือป้านางเลย”

สวัสดีปีใหม่ครับพ่อ ขอบคุณที่เป็นตัวอย่างและวางรากฐานการใช้ชีวิตที่มีความสุขเช่นนี้ให้กับผม, ขอบคุณสำหรับบ้านหลังน้อยเชิงเขาหลังนี้ และขอบคุณสำหรับใส้อั่วป้านาง หลานๆชอบมากครับ

IMG_0213

ตาเกิ้น
ตาเกิ้นhttp://takern.wordpress.com
นักสำรวจ, นักเขียน และนักเล่าเรื่อง

Leave a Reply

LATEST POSTS

คุ้มครองแต่ไม่เคยให้คุณค่า ตอน นกกรงหัวจุก

ผมเฝ้ามองการโต้เถียงกับเรื่องนกกรงหัวจุกหรือนกปรอดหัวโขน ระหว่างฝ่ายผู้เลี้ยงนกและ “นักอนุรักษ์” มาพักใหญ่แล้วในเรื่องว่า จะให้นกกรงหัวจุกคงอยู่ในบัญชีสัตว์ป่าคุ้มครองหรือจะปลดออก หลายคนคงมองว่านี่เป็นความขัดแย้งที่หาทางออกไม่ได้ แต่ผมกลับมองว่าถ้าเราเปิดใจมองร่วมกันและยอมรับวิธีคิดใหม่ๆ (ที่ประเทศอื่นเขาทำกันมานานแล้ว) เรื่องของนกกรงหัวจุกอาจจะเป็นโอกาสเปลี่ยนแปลงให้การอนุรักษ์ของประเทศนี้เดินไปในทิศทางที่ถูกต้องเสียทีนะครับ ก่อนจะเข้าเรื่องนกกรงหัวจุก ผมขอเล่านิทานให้ฟังสักเรื่องหนึ่งก่อน อย่าเพิ่งเบื่อ อย่าเพิ่งมองว่ามันไม่เกี่ยวกันนะครับ เรื่องมีอยู่ว่า พี่น้องสองคนทะเลาะกันเพราะแย่งส้มผลสุดท้ายในบ้าน ถึงขั้นตบตีกัน เสียงดังไปถึงแม่ แม่พยายามเจรจาให้แบ่งกันคนละครึ่งลูกก็ไม่มีใครยอม ต่างคนต่างบอกว่าต้องใช้ทั้งลูก นานเข้าพ่อที่นั่งเล่นของเล่นอยู่ทนรำคาญเสียงไม่ได้ จึงเดินมาแยกลูกสาวทั้งสองที่เริ่มจะจิกหัวฟัดกันให้ตายไปข้างหนึ่ง แล้วถามรายละเอียด บอกพ่อหน่อยว่าจะเอาส้มไปทำอะไร  คนพี่สาวก็บอกว่าจะทำแยมส้ม ส่วนน้องสาวบอกจะทำน้ำส้ม เมื่อคุยกันเช่นนี้พ่อก็ปอกเปลือกส้มให้ลูกสาวคนโตไปทำแยม แล้วก็เอาเนื้อส้มให้ลูกสาวคนเล็กไปคั้นน้ำ ลงตัวไปได้ทั้งสองคน ส่วนพ่อก็เอาเมล็ดส้มไปปลูกไว้ข้างบ้านต่อไปจะได้ไม่ต้องแย่งส้มผลสุดท้ายกันอีก นิทานเรื่องนี้สอนให้รู้ว่าถ้าเราคุยกันดีๆมันจะมีทางออกที่ไม่ต้องมีคนแพ้คนชนะ แต่มันจะมองไม่เห็นเวลาทะเลาะกันจนหน้ามืด ใครยังไม่ได้ติดตามข่าวยังไม่รู้เรื่องความขัดแย้งของนกกรงหัวจุก...

นิยมไพรสมาคม และจุดเริ่มต้นของการอนุรักษ์ในประเทศไทย

เมื่อไม่นานมานี้ ผมได้หนังสือรายเดือนของ “นิยมไพรสมาคม” มาจากมิตรสหายหลายเล่มและกำลังทะยอยอ่านอย่างบรรจง (เพราะหนังสือเหล่านี้มีอายุ 65 ปี แทบจะกรอบเป็นผงอยู่แล้ว)   ผมอ่านแล้วตื่นตะลึงมากครับ ผมเคยได้ยินได้อ่านเรื่องราวของคุณหมอบุญส่ง เลขะกุลมาบ้างว่าท่านสร้างสรรค์ส่งดีๆไว้มากมาย แต่ไม่เคยรับรู้เรื่องนิยมไพรสมาคมมากนัก  และดูเหมือนว่าเรื่องราวของสมาคมนี้ได้เลือนหายไปจากความรับรู้ของสังคมไทยแล้ว  เลยขอมาเล่าเรื่องหลายอย่างสู่กันฟังถึงประวัติศาสตร์สำคัญของการอนุรักษ์ในบ้านเราที่กำลังจะลืมเลือนไป ในยุคก่อนปี พ.ศ. 2500 ประเทศไทยยังไม่รู้จักกับคำว่า “อนุรักษ์” ใดๆเลย (ในหนังสือก็ยังไม่มีคำนี้) ตอนนั้นใครอยากจับจองที่ตรงไหนก็ไปแจ้งที่อำเภอแล้วก็ลงมือถาง สัตว์ป่าทุกชนิด (ยกเว้นช้าง) ไม่มีกฎหมายอะไรคุ้มครอง ใครอยากล่าอะไรด้วยวิธีไหน...

Editor ใช้ Award เดินป่า โดยตาเกิ้น

พวกเราที่ ThailandOutdoor มีความโชคดีที่เราได้มีโอกาสทดสอบทดลองอุปกรณ์กลางแจ้งมากมาย และก็จะมีของบางอย่างที่เราทดสอบแล้วชอบจนซื้อไว้ใช้เอง เราเรียกของเหล่านั้นว่า "Editor ใช้ Award"  และนี่คือ "Editor ใช้ Award" ปี 2022 จากตาเกิ้นครับ VDO ยาวนะครับเพราะอธิบายกันทุกอย่างรวมถึงเหตุผลที่เลือกใข้ในสถานการณ์ต่างๆกัน เราแบ่งเป็นช่วงๆให้เลือกดูกันได้ครับ ตามนี้เลย บางคนอาจจะบอกว่าผมใช้แต่ของแพงๆหรูๆ ก็อาจจะจริง หรือไม่ แล้วแต่มุมมองครับ ทุกอย่างในชีวิตเราล้วนแล้วแต่ขึ้นกับว่าเราให้ลำดับความสำคัญกับอะไร  สำหรับผมแล้ว ผมไม่ได้ซื้อของอื่นหรูหราอะไร แต่การออกมาอยู่ท่ามกลางธรรมชาติ การเดินป่า คือความสุขในชีวิตผม ผมจึงเลือกใข้แต่ของดีๆ...

ไปเรียนหลักสูตรปืนพกต่อสู้กับหน่วยปฏิบัติการพิเศษ

ผมเขียนบทความนี้ไว้ตั้งแต่เดือนมิถุนายน ปี พ.ศ.2552 เขียนข้างหลังกระดาษสำเนา ป.4 (ทะเบียนปืน) ในช่องยิงทันทีที่เรียนเสร็จ เขียนด้วยความประทับใจของการสอนยิงปืนในคอร์สนี้ ถึงวันนี้แม้ว่าหลายๆอย่างจะเปลี่ยนไป แต่ผมยังคงข้อความทุกอย่างที่เขียนในบทความนี้ไว้อย่างเดิมรวมทั้งรูปภาพเดิมที่อาจจะไม่ชัดนัก ด้วยความตั้งใจปัจจุบันโรงเรียนสอนยิงปืนแห่งนี้เปลี่ยนชื่อเป็น ชมรมยิงปืนเขาสามยอด ยังตั้งอยู่ที่สถานที่เดิมในค่ายเอราวัณ จังหวัดลพบุรี สอนมาต่อเนื่องถึง 14 ปีแล้วถ้านับถึงวันนี้ หลักสูตรพัฒนาไปมาก และมีถึง 8 หลักสูตรให้เรียนได้ตามลำดับขั้น และยังสอนโดยหัวหน้าชุดครูท่านเดิมที่มีความมุ่งมั่นอย่างเต็มที่ที่จะให้คนไทยได้เรียนรู้การใช้อาวุธปืนได้อย่างถูกต้องผมเชื่อว่าที่นี่คือโรงเรียนสอนยิงปืนที่ดีที่สุดที่เราจะสามารถเรียนได้ในประเทศไทย ผมเขียนอธิบายเพิ่มเติมไว้ที่ตอนท้ายของบทความนี้ครับ ในสังคมที่บิดเบี้ยวมากขึ้นทุกวัน ดูเหมือนพวกเราสุจริตชนจะต้องเสี่ยงกับภัยคุกคามรอบด้าน ไม่ว่าจะเป็นโจร...

Most Popular

%d