ผมโชคดีมากที่มีโอกาสได้รู้จักมิตรสหายรุ่นพี่ที่ผมเคารพรักอยู่หลายท่าน
ท่านเหล่านี้ล้วนแล้วแต่มีอายุมากกว่าผม 15-20 ปี พวกเขามีเส้นทางชีวิตที่แตกต่างกันไปอย่างที่ไม่น่าจะเจอกันได้ แต่ที่มีเหมือนกันคือพวกเขาคือคนรุ่นสุดท้ายที่มีโอกาสได้สัมผัสป่าดงของเมืองไทยในสมัยที่ยังอุดมสมบูรณ์ ได้ใช้ชีวิตท่ามกลางธรรมชาติอย่างแท้จริง ไม่ใช่เรื่องสมมุติที่เราๆทำกันอยู่ทุกวันนี้ ได้เข้าใจกลไกของธรรมชาติที่ยากนักจะให้คนรุ่นเราเข้าใจได้
พวกเขาสั่งสมประสบการณ์มากมาย ได้เห็นจริง ได้เข้าใจสิ่งที่เราเรียกมันว่า “ชีวิตกลางแจ้ง” แล้วก็หลงรักวิถีเช่นนี้จนเป็นส่วนหนึ่งของชีวิต
คืนหนึ่งที่รอบกองไฟชายป่า ผมเอ่ยปากถามพี่ที่เคารพสองท่าน ถึงสิ่งที่อัดอั้นอยู่ในใจผมมานาน
“พี่ครับ
ผมรู้สึกว่าถ้าเราใช้ชีวิตกลางแจ้งแบบนี้ แล้วหลงรักมันมากขึ้น เราจะเดินห่างออกจากสังคมไกลออกไปเรื่อยๆ คุยกับใครไม่รู้เรื่อง แม้แต่คนใกล้ตัว
ออกจากป่ามา เรื่องที่คนเขาคุยกันเราก็ไม่สนใจจะฟัง เรื่องที่เราอยากจะคุยจะเล่าก็ไม่มีใครอยากฟัง อธิบายอะไรที่เราได้เห็นได้รู้สึก ก็ไม่มีคนเข้าใจ มันเหมือนเรามาจากอีกโลกหนึ่ง
พี่ๆทำยังไงครับ”
ผมถามคำถามนี้ พร้อมกับนึกถึง ซี่รี่ย์ 3rd Rock from the Sun ซึ่งเป็นเรื่องของมนุษย์ต่างดาว 4 คนที่ปลอมตัวมาปะปนอยู่กับมนุษย์แล้วพยายามจะเข้าใจมนุษย์
พี่ๆทั้ง 2 ท่านหัวเราะ อย่างที่ผมรู้ได้เลยว่าพวกเขาเข้าใจสิ่งที่ผมกำลังรู้สึก
“เวลาอยู่ในเมือง ก็ต้องปรับตัวครับ ใครเขาจะชอบอะไร ทำอะไร ก็ต้องตามๆเขาไป ไปขัดหมดทุกเรื่องไม่ได้หรอก เรามันเหมือนชนกลุ่มน้อย”
“แล้วเราก็ต้องมีกลุ่มคนแบบนี้ คนที่เข้าใจกัน แล้วก็หาเวลามาอยู่ด้วยกันครับ”
ตาเกิ้น
17 มีนาคม 2568
